Marita de Sterck - Harde hand

Mira, studente archeologie, heeft een afspraak met het asiel waar ze vrijwilligerswerk doet. Ze krijgt er de persoonlijke zorg over een sterk getraumatiseerde hond. Eerdere adoptiepogingen liepen op niets uit met zelfs een bijtincident tot gevolg. Mira mag Turbo, zoals de hond heet, mee naar huis nemen ook al denkt haar collega Tom er het zijne van. Dat is niet voor niets. Turbo was destijds door een natuurinspecteur meer dood dan levend gevonden in het bos, sterk vermagerd, gewond en vastgebonden aan een boom. Zeer vermoedelijk afgedankt door een brute jager. Maar Mira is duidelijk: 

‘Zelfs de moeilijkste hond verdient een warme thuis (…).’ (p.8)

Mira heeft een zwak voor het dier dat graag in haar gezelschap is. Ze hoort mensen in haar omgeving wel vaker zeggen dat Turbo en zij soulmates zijn, verwante zielen.

‘Voor deze hond zou ik vechten.’ (p. 8)

De verwantschap is, gelet op Mira’s eigen verleden, niet zo vreemd.  Mira heeft een tragisch verleden en ze is, begin twintig, nog altijd niet vrij van angsten. Zo blijkt Mira een schuilnaam voor Sara, haar werkelijke naam.

Turbo kan slecht alleen zijn en het helpt daarom dat Mira een baan vindt als thuiswerker. Ze wordt freelancejournalist bij een streekkrant waar zij met haar ervaring in het dierenasiel stukjes schrijft over honden. Interviews met jagers gaan haar wellicht helpen degene te vinden die Turbo heeft mishandeld. Want dat is haar doel. Het opsporen van de dierenbeul die Turbo heeft mishandeld, hem confronteren met zijn daden.

In een tweede verhaallijn maken we kennis met Stan, een oude jager, die er barbaarse opvattingen op nahoudt als het gaat om de opvoeding van zijn nog jonge hond Barka. Het is de lezer al snel duidelijk dat Barka en Turbo dezelfde hond zijn.

Langzaam maar zeker groeit de geschiedenis naar een climax waarvan ik het einde uiteraard niet verklap.

De schrijfster wisselt voortdurend van perspectief en zo wordt het mogelijk dat je inzicht krijgt in het gedachtengoed van beide hoofdpersonen, Mira en Stan. De mishandeling van de hond kan bij niemand op genade rekenen, maar de lezer komt er wel achter dat de jager flinke deuken opliep gedurende zijn jonge jaren, dat hij echte liefde nooit heeft ervaren. Stukje bij beetje geeft De Sterck eveneens informatie prijs over de nare ervaringen die Mira had in haar jeugd en het is knap hoe zij de therapeutische wisselwerking beschrijft tussen de vrouw en haar hond, alle twee flink beschadigd geraakt door het leven.

Een knap geconstrueerde psychologische roman geschreven in dat bloemrijke authentieke Vlaamse taalgebruik van Marita de Sterck (Antwerpen, 16 augustus 1955) zoals we dat ook kennen uit haar eerdere verhalen als De hondeneters (2009) en Valavond (2014). Een verhaal dat nog lang in je hoofd blijft zitten, niet in de laatste plaats ook dankzij de illustratie op de voorzijde van de cover van het boek.

De Sterck, M. (2023) Harde hand. Amsterdam - Antwerpen: Em. Querido’s Uitgeverij. Isbn 978 90 451 2873 3 € 17,99, 181 blz