Susin Nielsen - Wij zijn allemaal moleculen

(Lemniscaat, 2016)

Soms doet mijn buik pijn als ik aan mijn moeder denk, en aan hoe anders alles zou zijn als papa's verliefde blikken voor haar waren bestemd. Maar zoals Dr. Elizabeth Mos- Covich me duidelijk heeft gemaakt: ik moet niet in het verleden blijven hangen. Caroline maakt mijn vader gelukkig, en dat is goed.
 En het beste is dat ze een dochter heeft. Ze heet Ashley en is een jaar ouder dan ik. Ik heb Ashley nog maar een paar keer ontmoet. Ze is erg mooi, maar ik denk ook dat er iets mis is met haar oren, want als ik een gesprekje probeer aan te knopen, loopt ze altijd weg of zet ze het geluid van de televisie heel hard.
Misschien is ze gewoon verlegen.
En nu trekken we bij hen in.

Ashley en Stewart zijn twee tieners die elkaar normaal gesproken niet zouden tegenkomen. Stewart, dertien jaar en hoogbegaafd, is sociaal gesproken - laten we het voorzichtig zeggen - wat onhandig. De veertienjarige Ashley daarentegen is de populaire (en niet bepaald aardige) beauty queen van school, die, behalve de sociale contacten die ze er heeft, werkelijk niets met school en studeren heeft.
Zij kan zich dan ook geen grotere ramp voorstellen dan dat Stewart en zijn vader bij haar en haar moeder in huis trekken. Terwijl Stewart het eigenlijk wel leuk vindt dat hij zo'n grote zus krijgt (hoewel dat het verlies van zijn moeder niet verzacht).
Alsof het allemaal al niet moeilijk genoeg is, wordt Ashleys bestaan helemaal omgegooid als haar droomvriendje een heel andere jongen blijkt te zijn dan ze zich had voorgesteld, en haar grote geheim uitkomt: haar ouders zijn gescheiden omdat haar vader homoseksueel is. Haar leven is voorbij, denkt ze. Maar dan heeft ze buiten Stewart gerekend!

Susin Nielsen vertelt het verhaal van Ashley en Stewart door hun beider ogen, ieder met hun eigen stem.  Het geeft de geschiedenis een extra dimensie, maakt het mogelijk dat je uitstekend kunt meeleven met beide hoofdpersonen. De schrijfster besteedt de nodige aandacht aan de gedachten en de gevoelens van de verhaalfiguren die zo echt lijken te gaan leven, als het ware los komen van het papier. Nielsen schiet hier en daar wel wat door in haar beschrijvingen en dat haalt op dergelijke momenten de  vaart uit het verhaal. Dat maakt ze dan weer goed met haar dikwijls voortreffelijk geschreven  dialogen, scherp, levendig en voor tieners zeker herkenbaar. Mede ook dankzij het wisselend perspectief en niet in de laatste plaats het boeiende thema is Wij zijn allemaal moleculen absoluut een geslaagd verhaal waarvan opgroeiende jongeren  van dertien jaar en ouder zeker zullen genieten.

Nielsen wilde altijd schrijfster worden. Ze werkte voor de Canadese televisie en had daar een aandeel in veel series. Wij zijn allemaal moleculen (We are all made of molecules) werd in Canada lovend ontvangen en het is haar eerste boek bij de Rotterdamse uitgever Lemniscaat.