Op zaterdagavond 7 februari 1976 werden in
Medum en omgeving twee mensen vermoord, er viel één zwaargewonde en acht
personen hadden medische zorg nodig voor lichtere verwondingen. Al dat geweld
draaide om seks.
Dit is het verhaal van die avond.
Aldus de
openingszinnen van De lovebus. Wat
volgt is één lange terugblik waarin we, beschreven door de ogen van vier
verschillende verhaalfiguren, lezen over
de gebeurtenissen die uiteindelijk leidden tot de climax van dit nieuwste boek
van Tjibbe Veldkamp, zijn eerste verhaal
overigens voor jongeren van vijftien jaar en ouder.
De
geschiedenis speelt dus in de jaren zeventig en is geheel gesitueerd op het
Groningse platteland waar bar-dancing Boerema het uitgaanscentrum is voor de
jeugd die de bloemetjes wil buitenzetten.
Voor wie
meer wil dan alleen een avondje muziek en drank in de dorpsdiscotheek is er de
lovebus, een oude verbouwde Amerikaanse bus voor intieme seks. Te boeken voor
dertig gulden per half uur via J.J.
Cathelijn
heeft de bus gereserveerd maar ze is nog op zoek naar een partner. Tammo verlangt
naar een meisje dat ‘kerelsgek’ is, zo een die niet vies is van ongeremde seks.
En dan is daar de verliefde Mina die tot haar verbijstering vaststelt dat de
jongen die ze aanbidt een onbekend meisje het hof maakt. Zie hier de hoofdpersonen
en de ingrediënten voor een broeierige
avond die zijn slotakkoord beleeft in een dubbele moord.
De schrijver
speelt met de tijd en wisselt voortdurend van perspectief. Psychologisch zit
dat alles knap en doordacht in elkaar, maar als lezer moet je wel bij de les
blijven. Veldkamp zegt hierover in een interview met zijn uitgever:
‘Als lezer ben ik niet altijd dol op een
wisseling van perspectief. Het mag een handig trucje zijn om spanning mee op te
bouwen, maar als je niet oppast werkt het storend, omdat een perspectiefwissel
snelt voelt als een onwelkome onderbreking van het verhaal. Ik heb me dus wel
drie keer bedacht. Wat uiteindelijk de doorslag gaf, was dat ik als lezer wel
dol ben op wendingen die wat je dacht te weten in een nieuw licht zetten.
Daarbij kan een wisseling van perspectief natuurlijk goed van pas komen. Dat was
wat me voor ogen stond.’
Groninger Veldkamp
zelf was in februari 1976 nog maar dertien jaar oud. Te jong voor de disco.
Maar oud genoeg om elke week Toppop te kijken en een levenslange interesse voor
de jaren zeventig op te lopen. Naar zijn zeggen is dit verhaal ontstaan na een
visioen en heeft hij zeven jaar lang gewerkt aan De lovebus. Evenals Tiffany
Dop (Lemniscaat,2009) een fascinerende geschiedenis waar Veldkamp een
heftig onderwerp bepaald niet schuwt. Zijn directe, bijna filmische manier van
vertellen lijkt inmiddels te behoren tot
zijn handelsmerk en geeft het verhaal extra cachet. Gelardeerd met een dosis
expliciete seks zal dit boek bij veel jongeren zeker in de smaak vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten